Μαμά, τι θα πει Πέρθες; (η προφορική εξήγηση)

Πώς εξηγείς το Πέρθες σ' ένα παιδί;

Καλά, οι Έλληνες γιατροί δε φημίζονται ούτε για τη λεπτότητα ούτε για τη διακριτικότητά τους. Απ' όσο ξέρω "ψυχολογία και αντιμετώπιση ασθενούς" δε διδάσκεται σε κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν διδασκόταν είμαι σίγουρη ότι το 90% των γιατρών θα κόβονταν. (Ευτυχώς υπάρχει ένα 10% με ευαισθησία κι ενσυναίσθηση που μας σώζει.)

Τέλος πάντων, αφού ένα παιδί στο εντελώς ξαφνικά υποχρεώνεται να ακινητοποιηθεί στο νοσοκομείο μ' ένα βαρίδι στο πόδι, οι γιατροί παρουσιάζονται, τον πασπατεύουν, εξετάζουν εδώ, πιέζουν εκεί και κοιτούν ακτινογραφίες με ύφος περισπούδαστο. Έπειτα μιλούν ακαταλαβίστικα στο μπαμπά και τη μαμά, αλλά όσο νά 'ναι, το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τι ακριβώς όμως;

Όσο ήμασταν στο νοσοκομείο προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο μικρό μας με απλά λόγια την κατάσταση.

"Αγαπούλα μου, ξέρεις γιατί είμαστε στο νοσοκομείο;
"Γιατί μου πονάει το ποδαράκι."
"Σωστά. Ξέρεις γιατί πονάει;"
"Είναι άρρωστο;"
"Ναι μωρό μου. Έχει μια αρρώστια που λέγεται Πέρθες. Ξέρεις τι κάνει αυτό;"
"...."
"Το Πέρθες είναι μια αρρώστια που σου τρώει το κοκκαλάκι εδώ ψηλά, εκεί που ενώνεται με το υπόλοιπο σώμα. Γι αυτό πονάς. Τώρα τα κυτταράκια σου έχουν καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά κι έχουν μαζευτεί όλα μαζί εκεί για να φτιάξουν τη ζημιά."
"Θα τη φτιάξουν γρήγορα μαμά;"
"Ξέρεις μωρό μου, τα κυτταράκια μέσα στο σώμα μας είναι πολύ μικρά, πιο μικρά από μυρμηγκάκια, γι αυτό δε μπορούμε να τα δούμε. Η ζημιά όμως είναι μεγάλη. Για τα κυτταράκια είναι σα να προσπαθούν να φτιάξουν πολυκατοικία."
"Μια πολυκατοικία; Τοοόσο μεγάλη;"
"Ναι μωρό μου."
"Και θα έχουν μπουλντόζες και μπετονιέρα;" (μεγάλος ενθουσιασμός γιατί έχουμε κι ένα φετίχ με τα μηχανήματα)
"Όχι μωρό μου, πρέπει να φτιάξουν τη ζημιά με τα χεράκια τους. Γι αυτό θα τους πάρει κάμποσο χρόνο ώσπου να τη φτιάξουν."
(απογοήτευση)
"Μπορούμε όμως να τα βοηθήσουμε για να κάνουν πιο γρήγορα."
(αισιοδοξία)
"Για να τα βοηθήσουμε, πρέπει να μην τους φορτώνουμε κι άλλη δουλειά, όπως για παράδειγμα να τρέχουν, να πηδούν και να σηκώνουν βάρη. Γι αυτό πρέπει να είσαι πολύ ήσυχος, και να μην πατάς το ποδαράκι σου μέχρι που να γίνει καλά."

To μάθημα έπιασε. Σήμερα όταν συναντούμε γνωστούς στο δρόμο και μας ρωτούν τι συμβαίνει ο μικρός μας προθυμοποιείται να τους ενημερώσει: "Έχω Πέρθες!"
Βέβαια, παιδί είναι και ξεχνιέται, θέλει να τρέξει, να παίξει, να χοροπηδήσει. Έτσι το μάθημα αυτό το έχουμε επαναλάβει πολλές φορές, με διάφορους τρόπους.

Για μια πιο δημιουργική εξήγηση, δείτε την επόμενη ανάρτηση.